محمّد بن فُضَیل گوید : از امام رضا علیه السلام معنای آیه زیر را پرسیدم :
« قُلْ بِفَضْلِ اللَّهِ وَبِرَحْمَتِهِ فَبِذلِکَ فَلْیَفْرَحُوا هُوَ خَیْرٌ مِمَّا یَجْمَعُونَ »(1) ؟
«بگو به فضل و رحمت خداست که باید شاد شوند و این از هرچه گرد میآورند بهتر است».
امام علیه السلام فرمود : « - مقصود این است که - به دوستی پیامبر و خاندان
او باید شادمان باشند که آن بهتر است از دنیایی که آنها جمع کنند».(2)
وقتی انسان کسی را دوست میدارد، به اندازه محبتش نسبت به او، از یادِ او
غافل نمیشود ؛ چون پیوند قلبی اش با محبوب به اندازهای قوی است که
نمیتواند او را فراموش کند.
لذا اهل ایمان در زمان غیبت - اگرچه از دیدنِ پیشوای خود محروماند - هرگز او را از یاد نمیبرند.
شخصی از حضرت موسی بن جعفر علیه السلام در مورد آیه شریفه :
« وأسْبَغَ عَلَیْکُمْ نِعَمَهُ ظاهِرَةً وَباطِنَةً » «ونعمتهای ظاهری و باطنی خود را بر شما تمام کرد»(3)
پرسید، آن حضرت چنین پاسخ دادند :
«نعمت ظاهری امام ظاهر و آشکار است و نعمت باطنی امام غایب».
سپس راوی سؤال کرد : آیا از امامان کسی غایب میشود؟ فرمودند :
«بله، جسم او از دیدگانِ مردم پنهان میگردد ؛ ولی یادِ او از دلهای اهل
ایمان غایب نمیشود. او دوازدهمین نفر از ما (امامان) است».(4)
آری، مردم بیایمان ممکن است او را فراموش کنند ؛ چون نسبت به او معرفت
ندارند و او را نمیشناسند ؛ امّا آن که او را میشناسد و اهل معرفت و
ولایت اوست و دل در گرو محبت او دارد، چگونه ممکن است فراموشش کند؟! آنقدر
مؤمنانِ زمانِ غیبت باید پیوند خود را با حجت خدا قوی کرده باشد که هرگز
از یادِ او غفلت نکنند و هیچ چیز آنها را از یاد محبوب باز ندارد.
این آرزوی همه مؤمنان است که از خدا مسئلت دارند :
«اللهمّ... وَلا تُنْسِنا ذِکْرَه».(5)
«خداوندا! یادش را از صفحه خاطر ما مبر».
دمی کان بگذرد بییاد رویش
از آن دم بیشمار استغفر اللَّه
حضرت ثامن الحجج علیه السلام از امیرالمؤمنین علیه السلام نقل میفرماید که:
«هرکس دوست دارد خدای را ملاقات کند در حالی که ایمانش کامل و اسلامش نیکو
باشد، محبّت حجّت منتظَر صاحب الزمان علیه السلام را پیشه خود قرار دهد که
او و دیگر پیشوایان، چراغهای روشن در تاریکیهای زندگی و امامان هدایت و
نشانههای تقوایند ؛ من برای هرکه آنان را دوست بدارد و ولایتشان را دارا
شود، از سوی خدای تعالی بهشت را ضمانت میکنم».(6)
پی نوشت ها:
1. شیخ صدوق،کمال الدین و تمام النعمة،ص361.
2. سوره مبارکه یونس/آیه58.
3. تفسیر نورالثقلین،ج2،ص307.
4. سوره مبارکه لقمان/آیه 20
5. کمال الدین،باب34،ح6
6. مفاتیح الجنان، دعا در عصر غیبت امام عصر علیه السلام.
